Naar huis...........
Hallo allemaal!!
Op het moment zit ik in een internet café in Kaapstad met gemengde gevoelens...
Aan de ene kant ben ik blij, want ik vlieg morgen naar huis, waar mijn familie en vrienden en mijn eigen vertrouwde huisje op me wachten. Aan de andere kant verdrietig, omdat er een eind komt aan mijn reis die vooraf eindeloos leek en omdat ik gedag moet zeggen tegen alle nieuwe vrienden en Kaapstad...
De laatste dagen zijn voorbij gevlogen met uitslapen, lunches, voetbal, stappen en sightseeing! Het leven is goed in Kaapstad en het weer ook, al is het niet zo tropisch als in NL op het moment.
Helaas waait het hier wel flink, waardoor de sharkdive niet door kon gaan. In principe had ik vandaag alsnog kunnen gaan, maar dan had ik alleen gemoeten en bovendien geen gedag kunnen zeggen tegen Mark & Annie. Volgende keer dan maar als ik in Kaapstad ben...
Gelukkig ging ons tripje naar Robbeneiland wel door. Alhoewel het nog bijna misging voor vertrek, we hadden afgesproken bij Nelson Mandela Gate, waar de ferry naar het eiland vertrekt. Maar, kluns zonder richtingsgevoel als ik ben, kon ik dat natuurlijk weer niet vinden. Na twee keer de weg te hebben gevraagd belandde ik aan de verkeerde kant van het kanaal en zag ik Mark & Annie aan de andere kant staan. Helaas ging op dat moment de voetgangersbrug (die ik net overgestoken was) open, zodat ik niet terug naar de overkant kon.... Toen de brug weer dichtging kon ik nog net op tijd een sprintje trekken en aan boord springen.
Robbeneiland was erg indrukwekkend. We werden rondgeleid door een man die er zelf 6 jaar opgesloten heeft gezeten, omdat hij lid was van het ANC (Partij van Mandela), wat toen nog illegaal was. Zijn verhaal was erg aangrijpend, het is voor ons nog steeds onbegrijpelijk dat je wordt opgesloten vanwege je politieke idealen of je huidskleur.
We hebben de cel gezien waar Mandela het grootste deel van zijn gevangenschap heeft doorgebracht en ik kreeg het al warm na 30 seconden. Zo klein en benauwd, onvoorstelbaar dat iemand daar zo lang kan overleven en dan vervolgens zonder wraakgevoelens naar buiten kan komen, om het land waarin hij gelooft her op te bouwen samen met de mensen die hem opgesloten hebben. Ik ben blij dat ik de overtocht naar Robbeneiland heb gemaakt, het is toch een deel van Zuid-Afrika wat je zeker ook onder ogen moet zien.
Naast dit serieuze cultuur-moment was er voornamelijk tijd voor veel voetbal en ander entertainment! Voetbal met wisselend resultaat, want de wedstrijd Engeland-Duitsland was er eentje om heel snel te vergeten. Aangestoken door het enthousiasme van mijn engelse truckgenoten had ik zelfs een Engels shirt aangeschaft, maar zoals jullie waarschijnlijk wel weten: dat heeft ze niet geholpen!! Gelukkig deed Nederland het een stuk beter!
De meeste wedstrijden hebben we in de Irish pub gekeken of op het Fan Fest in het centrum van de stad (= plein met grote schermen). En gisteren natuurlijk in het stadion Portugal-Spanje gezien!! Ik was (natuurlijk) voor Spanje, compleet met sjaal en Spaanse vlaggetjes op mijn gezicht. 's Middags hadden we afgesproken met z'n zessen (Mark & Annie, Elwin en XI & Chad) om eerst tapas te gaan eten en daarna naar het stadion te gaan. De sfeer in de stad was uitstekend, veel supporters van beide teams en het was een leuke wedstrijd, met Spanje als terechte winnaar.
Mark en ik zaten achter het doel en voor de televisiestudio van de Duitse tv, waar de ex-keeper van het Duitse elftal Oliver Kahn (ja die enge man) aan het presenteren was. We hebben geprobeerd in beeld te komen, maar toen na de wedstrijd een van de Spaanse supporters zijn blote achterwerk tegen de ruit van de studio drukte in de live-uitzending, werden we allemaal weggestuurd....
Na de wedstrijd was het mijn bedoeling naar bed te gaan in het hostel. Maar daar aangekomen was het zo'n herrie (het hostel is inmiddels zo vol, dat ze van mijndames slaapzaal zelfs al een gemengde slaapzaal hebben gemaakt)dat slapen uberhaupt onmogelijk was en ik dus maar in de bar ben blijven hangen met Engelsen en Spanjaarden (die beiden,om begrijpelijke redenen, stevig aan de drank waren). Uiteindelijk Terry , een van de engelsen, naar huis gesleept en van bed geruild met hem (ik sliep in de onderste helft van het stapelbed en hij in de bovenste) omdat hij met geen mogelijkheid het trapje op kon komen.
Vanmorgen uitgeslapen en was opgehaald bij de wasserette (voorraad schone kleding was net niet toereikend genoeg tot thuis helaas) en daarna afgesproken met Mark & Annie, Elwin en Xi & Chad, om te gaan lunchen voor Chad's verjaardag en Mark & Annie's afscheid. Heerlijk gegeten in het centrum en uitgebreid nagetafeld. En toen was het wéér tijd om afscheid te nemen, ik begin er echt genoeg van te krijgen. Dit keer was de moeilijkste, omdat ik Mark & Annie echt een hele hechte band heb opgebouwd.
Weer een traantje gelaten en nu ben ik, na 30x gedag zeggen, 28.126 km en 63 nachten, echten klaar om naar huis te gaan!
Straks alles proberen in te pakken (vooral de oranje helm en vuvuzuela zal voor wat logistieke problemen gaan zorgen vrees ik) en dan morgenmiddag op weg naar het vliegveld. Nog een laatste afscheid, van de Dirty Boys en mijn hostel genootjes en dan :bye bye Afrika!!
En: hallo NL!! 15.00 uur land ik op Schiphol, meteen de pub in voor de wedstrijd en dan op naar huis! Volgende en laatste blog dus waarschijnlijk vanaf de bank in Arnemuiden of live in jullie huiskamer!!
Groeten en allemaal tot snel!!
Kaapstad: eindbestemming bereikt!!
Hallo allemaal!!
Na een aantal verontruste emailtjes en sms-jes of ik nog wel in leven ben (blijkbaar zijn er toch wat mensen die mijn belevenissen lezen...) maar weer eens een update! Met goed en slecht nieuws........................
Het goede nieuws is dat ik mijn eindbestemming (Kaapstad) heelhuids heb bereikt, het slechte nieuws is dat mijn reis bijna voorbij is!!!
Alhoewel ik moet zeggen dat ik iedereen thuis en mijn eigen vertrouwde bedje en warme douche toch ook wel begin te missennu! Vooral omdat mijn nieuwe vriendenkring hier langzaam uit elkaar valt, een aantal mensen is al uit Kaapstad vertrokken en de mensen die nog hier zijn, zitten verspreid over hostels in de stad!!
Vanaf het moment dat we Swakupmund hebben verlaten, is de reis echt supersnel gegaan! Na een laatste avond doorzakken in de hostelbar, hoefden we gelukkig niet al te vroeg te vertrekken. Dat gaf nog even tijd om te shoppen en voedsel in te slaan voor de komende dagen. Het is ongelofelijk hoeveel we snacken in de truck (chips, chocolade, koekjes, kaas..) en als we een stop maken bij een benzinestation schreeuwt Iain ' MAGNUMSTOP' vanuit de cabine en rennen we allemaal naar binnen richting de vrieskist met ijs. En dan te bedenken dat we, volgens onze ervaren toerleider Iain, de groep zijn die het meeste eet tot nu toe. Hij heeft moeite rond te komen met het kookbudget!!!
Een andere aanslag op sommige prive-budgetten is de ontdekking van een supergoedkope kledingwinkel, genaamd Mr. Price. Voor 25 euro heb je een hele nieuwe outfit (tot op je ondergoed aan toe, wat voor sommigen in de truck geen overbodige luxe is omdat niet iedereen even vaak zijn wasje doet...) Gelukkig verkoopt Mr. Price ook heel goedkope tassen, zodat we alles ook weer mee naar huis kunnen nemen!!
Na de Swakupmundse economie flink gespekt te hebben (Mark en Annie namen dit wel erg serieus, aangezien iemand hun pinpas gekopieerd heeft bij de bank en 2000 pond van hun rekening heeft geplunderd...) vertrokken we voor een paar hele lange reisdagen. Namibie is enorm uitgestrekt en we moesten het hele land doorkruisen. Niet echt interessante verhalen voor een blog dus, vooral veel zand, bergen, stof. Plus slechte muziek van iedereen's Ipod, veel lezen, nog meer slapen en eindeloze spellen monopoly.
En, wat me het meeste is bijgebleven: koude nachten!! Twee nachten buscamp achter elkaar met vorst aan de grond gaat je niet in de koude kleren zitten!!! Tussendoor bedacht Iain echter nog een leuk spel om ons een beetje warm te houden.
De laatste avond bushcamp moesten we allemaal een sok meenemen naar het diner. Na een heleboel gespeculeer werd uiteindelijk duidelijk wat de bedoeling was: we moesten elkaar vermoorden met een sok!!! Tot nu kon iedereen meer dan prima met elkaar door een deur, maar dit maakte het slechtste in de groep los!!
De regels in een notendop: iedereen kreeg van Iain een persoon die hij/zij moest ' killen' op zijn geheime missie. Wapen: een sok! Handelswijze: de sok moest je hand verlaten, de persoon raken en daarna weer terug in jouw hand komen.Indienje slachtofferof iemand anders je betrapt voordat je de sok weer terughebt en ' ASSASSIN' (= aanslag) schreeuwt is de poging ongeldig en kan je overnieuw beginnen. In hettoilet, dedouche, de tent of je slaapzakben je veilig. Als je iemand uitschakelt, neem je vanzelf diegene's doelwit over. Dit alles in het uiterste geheim, niemand mag weten wie je hebt uitgeschakeld of achter wie je aan zit. Alle trucks en misleidingen zijn toegestaan.
Ik was die avond erg moe en lag in bed voor het spel goed en wel begon, wat achteraf mijn redding was. 's Morgens kwam ik, uiteraard op mijn hoede de tent uit, en zag daar Julia (mijn doelwit) worstelen om haar tent af te breken. Heel gemeen ben ik naar haar toe gegaan, heb mijn sok op haar rug gelegd, teruggepakt en in haar oor gefluisterd 'I have just killed you!!'
Missie geslaagd, maar ondertussen was ik zelf een beetje aan het doordraaien, omdat ik constant over mijn schouder keek en iedereen angstvallig in de gaten hield. Mijn nieuwe doelwit was Rachel, maar dit bleek lastiger te zijn. Na een uur kwam Iain naar me toe en fluisterde in mijn oor dat ik een nieuw doelwit had: Danny. Nu moet je weten dat Danny de fanatiekste spelletjesfanaat uit de truck is en enorm slecht tegen zijn verlies kan. Prima motivatie dus!!
Maar ik begreep inmiddels ook dat er niet meer veel mensen over waren gebleven in het spel en al snel werd duidelijk hoeveel: Danny en ik. Ons bezoek aan de prachtige Fish River Canyon (tweede grootste canyon ter wereld) was dan ook niet zo relaxed, omdat we elkaar constant in de gaten hielden.
Uiteindelijk is het met hulp van de rest gelukt hem erin te luizen. Ik was eerder terug in de truck en heb me verstopt in een van de lockers (bergruimtes onder de banken). Will, die in het complot zat tilde precies op het juiste moment de zitting op, zodat ik eruit kon jumpen en de sok op tijd kon gooien en terugpakken. Danny schrok zo erg dat hij op mijn hoofd mepte, maar moest toch wel toegeven dat ik gewonnen had haha. Later bleek dat hij in z'n eentje elf mensen had uitgeschakeld, tegen twee voor mij!! Zo zie je maar: als je goed verdedigt kom je ook een eind (vraag maar aan het Italiaanse elftal...)
Na deze enerverende 24 uur kwamen we aan in een, zoals Iain het noemde, Poshy LaLa (vrij vertaald kouwe kak) campsite aan de Orangeriver, op de grens tussen Namibie en Zuid-Afrika. Met een bar aan het water en zwembad met jacuzzi!! En nog belangrijker: kamers met een dubbel bed erin, waarvan ik er meteen eentje heb geboekt want ik had het helemaal gehad met de tent, vooral nu ook mijn slaapmatje nog had besloten iedere nacht langzaam leeg te lopen....
Om de luxe compleet te maken hadden we 's avonds ' Cheese and wine Party'. Iedereen moest een fles wijn kopen en Iain had het hele kookbudget van die dag stukgeslagen aan hapjes. Tussendoor ook nog naar de blamage van Engeland tegen Algerije gekeken, maar dat vergeten we maar snel...
De avond eindigde natuurlijk weer in een drinkgelag en ik was blij dat ik een echt bed had ipv een lek matje... Blijkbaar was ik niet de enige, want om half twee 's nachts hoorde ik de schuifdeur van mijn kamer (die niet op slot kon) opengaan en slopen twee gedaanten naar binnen. Gelukkig was ik wakker en kon ik het gegiechel al van een afstand horen... De Dirty Boys Will en Dan. Na een hoop gefluister in het deurgat, omdat ze niet zeker wisten of ze wel in de goede kamer waren, heb ik maar laten merken dat ik wakker was.
Reden van het nachtelijke bezoek was dat de 3e Dirty Boy (Mark) na 4 weken proberen eindelijk succes had bij Lindsay en ze samen in de tent van de jongens waren beland. Zoals echte maten betaamd, hadden zij dus maar besloten ergens anders te overnachten en toen had Will het luminueze (dronken) idee dat ze wel in mijn kamer konden slapen. Zo gebeurde het dus dat ik wakker werd met 2 Dirty Engelse boys naast me in bed. Wat aan het ontbijt natuurlijk nog voor grotere hilariteit zorgde dan het feit dat Mark en Lindsay uit dezelfde tent kwamen gekropen!!
Na deze bijzondere nacht was het tijd voor onze laatste lange reisdag en laatste nacht kamperen, in Zuid-Afrika inmiddels. De grensovergang was op z'n zachtst gezegd moeizaam, door de verhoogde beveiliging werd de hele truck ondersteboven gehaald, wat anderhalf uur kostte. Gelukkig was de campsite prima, midden in de sinasappelboomgaarden van een plantage en de bar was ook prima uitgerust!
Na een lange avond en lange nacht was er helaas weinig tijd om bij te komen van de kater (die ik wonderbaarlijk genoeg niet heb gehad zolang ik in een tent sliep, misschien een idee voor thuis...)omdat we Big Truck Clean hadden. Dat betekent dat de hele truck, inclusief al het kookgerei, koelboxen, jerrycans ed schoongemaakt moet worden. Gelukkig liep het gesmeerd en konden we (dachten we) een half uur eerder dan gepland vertrekken. Helaas dacht Barbara (de truck) er anders over en besloot ze niet te starten. Na een uur werkte ze eindelijk mee en konden we op weg naar onze op een na laatste bestemming: Stellenbosch!
Stellenbosch is vooral bekend om de wijnboerderijen en die zagen we dan ook volop onderweg. We verbleven daar in een huis exclusief voor ons, in slaapzalen voor 10 personen, wat weer een echt schoolkamp gevoel gaf natuurlijk. ' s Avonds heerlijk uit eten geweest met z'n allen, maar voor de verandering vroeg in bed gekropen.
De volgende dag had ik namelijk serieuze zaken te doen: Portugal-Noord Korea! In alle vroegte vertrokken met een uitgelaten Petter en met de trein naar Kaapstad gereisd. Tickets opgepikt en ons in het, voornamelijk Portugese, feestgedruis gestort. Zoals jullie misschien wel hebben gezien was het de moeite waard en hebben we 7 goals gezien, alhoewel ik na de 4-0 wel medelijden met de Koreaantjes kreeg...
' s Avonds weer terug naar Stellenbosch en wederom uitstekend gegeten, dit keer bij een Cubaans restaurant. Daarna de bar in en er weer veel te laat uitgerold natuurlijk.
's Morgens stond onze allerlaatste rit met Barbara (die gelukkig meewerkte) op het programma en dat maakte de stemming wat sentimenteel. Met de muziek op vol volume Kaapstad binnengedenderd voor onze laatste officiele nacht met z'n allen. Heerlijk gegeten en de champagne laten knallen, sentimentele speeches aangehoord en gehuild.
Volgende morgen in alle vroegte vertrokken Malcolm, Petter en Helena naar het vliegveld en de rest verspreidde zich over hostels in de stad.
Mijn hostel is meer dan prima, met een 4 persoonskamer voor mij alleen, gratis ontbijt, onbeperkt internet en een ideale ligging tussen het water en het stadion (wat ik vanaf mijn kamer kan zien liggen en ongeveer 4 minuten lopen is). Maar toch mis ik iets: mijn truckmaatjes!! De eerste avond alleen was gewoon echt niet leuk, ik miste mensen van thuis en mensen uit de truck!! Ongelofelijk hoe snel je gehecht raakt aan mensen!!
Gelukkig hadden we gisteren afgesproken met een aantal overgeblevenen om naar het Oranje Feest te gaan en ik moet zeggen dat ze daar mijn gevoelige snaar hebben geraakt door zich allemaal voor Elwin en mij in oranje uit te dossen en uit volle borst (zo goed als het ging) met Andre Hazes mee te brullen! Groot feest dus!! De parade van het feest naar het stadion was echt iets om nooit te vergeten: duizenden in oranje uitgedoste zingende en dansende mensen door de straten van Kaapstad. We hebben het hele verkeer lamgelegd....
De wedstrijd had ook een geweldige atmosfeer, al komt er van zingen in het stadion niet veel terecht door de vuvuzuelas. Ik kan je verzekeren dat het in het echt nog erger is dan op tv: alsof er honderduizenden muggen tegelijk zoemen. En jullie weten dat ik, na mijn malaria ervaring, niet meer zo dol ben op muggen... Maar goed, het is deel van de voetbalcultuur in Afrika en dus heb ik een oranje vuvuzuela aangeschaft en ik moet zeggen, na wat oefenen kan ik een aardig deuntje blazen. Wordt vervolgd in Holland... als ik hem mee het vliegtuig ik kan nemen!!!
Na de wedstrijd nog een biertje gedronken in de Holland Bar en daarna naar het hostel. Wat ik net zogoed niet had kunnen doen, want het getoeter op straat ging door tot diep in de nacht.
Vanmorgen vroeg uit de veren om de Tafelberg op te gaan met een kabelbaan (ma, dit zou wat voor jou zijn........niet dus!!). Schitterend uitzicht richting de stad en aan de andere zijde Kaap de Goede Hoop, echt de moeite waard.
Kaapstad is sowieso de moeite waard, dit is echt een stad om te genieten. Vriendelijke mensen, prachtige omgeving, heerlijk eten en dan hebben we ook nog eens het beste winterweer in 15 jaar tijd (zon en 22 graden). En gelukkig voel ik me ook heel veilig, al neem ik geen risico en zorg ik dat ik een taxi neem of met anderen samen naar huis ga.
Maar al met al is dit een geweldige stad en ben ik wel blij dat ik nog een paar dagen heb hier. Morgen staat de sharkdive op het programma met Julez en Danny en Chad en Xi, hopelijk gaat het door want er wordt een stevige wind voorspeld voor morgen! De dagen daarna staan in het teken van voetbal, in de pub en in het stadion (Portugal-Spanje/Chili) en een bezoek aan Robben Eiland. En een heleboel keren afscheid nemen helaas...
Maar dan over 6 dagen ook weer een heleboel blijdschap (tenminste dat hoop ik) als ik weer land op Schiphol (wat trouwens op vrijdag 2 juli is Diana en niet op 1 juli, anders sta je daar voor niks met je spandoek haha).
Tot dan toe: groeten uit baie mooi Kaapstad waar het leven goed is, maar ik morgen naar de haaien ga!!
Herstellen en door het stof......
Hallo allemaal!
De laatste blog is alweer een tijdje geleden, maar ik ben eindelijk weer boven Jan en terug in de bewoonde wereld!
Nadat de meeste van mijn reisgenoten de Okavango Delta ingetrokken waren, heb ik op de campsite weinig anders gedaan dan slapen, slapen en nog eens slapen. Het was erg duur om te upgraden naar een kamer, maar ik heb het er dubbel en dwars uitgehaald. Ben een paar dagen nog flink beroerd geweest en op de laatste dag toch maar even terug naar de dokter gegaan, die bevestigde wat we eerst al vermoeden: malaria.
Ondanks de pillen, de DEET en de klamboe, is er blijkbaar toch een mug in geslaagd me te besmetten. Ik had wel meteen al een cocktail gekregen die ook voor malaria helpt en gelukkig was ik weer redelijk de oude toen we verder moesten reizen, want het is geen lolletje om ziek in de truck te hobbelen.
Na Maun hadden we nog 1 nacht in Botswana te gaan: een bushcamp (dus zonder elektriciteit, water, toilet of enige andere ' luxe'). De locatie was wel prachtig: de Tsodilo Hills, de plek in Botswana waar nog bosjesmannen leven. We kampeerden aan de voet van de heuvels enhebben met een bosjesman als gids een wandeling gemaakt, wat erg indrukwekkend was.
Toen we terugkwamen bleken we bezoek te hebben gehad van een kudde koeien, die ons wasgoed van de lijn hadden getrokken en een gat in Malcolm's slippers hadden gevroten!!
Na een maaltijd van spaghetti bolognese maar in de slaapzak gekropen, was nog steeds moe en de meesten gingen vroeg naar bed.
De volgende dag zijn we de grens overgestoken met Namibie. De grensovergang was een peuleschilletje in vergelijking met de vorige, we zijn nu echt weer terug in de westerse wereld waar alles georganiseerd is en (bijna) vlekkeloos verloopt. De Numpty werd daar ook meteen vergeven, omdat Lindsay prompt niet meer wist dat ze uit Engeland kwam toen de dame acher de desk vroeg welke nationaliteit ze had....
Namibie is een oude duitse kolonie en dat zie je in alles terug. Duitse orde en ....... Duitse bakkerijen!!! Wat betekende dat we op de eerste de beste stop over de grens een Konditorei hebben geplunderd en de beste Apfelstrudel en Kaiserbrotchen hebben gegeten!!
Daarna moesten we boodschappen doen voor de komende dagen, ik had corvee met Mark en Julia. Omdat we weer een aantal bushcamps met koken op houtvuur voor de boeg hadden, besloten we het maar makkelijk te houden: pasta met kaassaus en knoflookbrood.
Julia, die voor de reis zich blijkbaar niet echt had verdiept in de cultuur van de landen waar we reizen, kreeg de schrik van haar leven toen we in de rij voor de kassa tussen de Himba vrouwen belanden. Voor diegenen die nooit naar ' Groeten uit de rimboe' hebben gekeken (waar een Haagse familie in Namibie werd gedropt): de Himba is een stam in Namibie, met vrouwen die zichzelf rood verven met klei, nooit douchen en rondlopen in blote borsten.
Julia was in zware shock, maar ja stel je voor: in de rij bij Albert Heijn tussen de topless vrouwen die niet eens weten wat een douche is.... Beetje vreemd was het dus wel!!
Na de boodschappen hadden we nog een flinke afstand af te leggen tot onze eindbestemming: een plek onder een enorme baobab boom van 1000 jaar oud. Mooie boom, maar een toilet was meer welkom geweest. En dan bedoel ik meer dan het gat in de grond met een zaklamp en een schep... Bushcamp is niet erg voor een nachtje, maar na twee nachten achter elkaar begin je toch naar een kraan met water te verlangen. En naar een bed op poten, zonder stenen onder je matras!
Na dus wederom een nacht met vreemde geluiden zijn we op weg gegaan naar Etosha, het grootste en bekendste wildpark van Namibie. Rond een uur of 10 reden we de hekken binnen. De naam van het park betekent ' Grote Witte Vlakte' en als je bedenkt dat het bijna 23.000 km2 beslaat, dekt dat de lading wel. Het was dan ook erg moeilijk wild te spotten, al zagen we tot aan de lunch wel 50 giraffes.
Na de lunch gingen we op weg naar ons kamp, in het hart van het park. De parkwachters zijn hier erg streng en als je niet voor 17.30 uur binnen de hekken bent, gaat de boel op slot en moet je een boete betalen om nog binnen te komen.
Natuurlijk zagen we op de valreep, rond 17 uur drie vrouwtjesleeuwen die een kudde zebras beslopen. Helaas begon de tijd te dringen en hebben we het eind van de besluiping niet kunnen zien (we moesten racen en reden uiteindelijk om 17.28 te hekken binnen).
Het Halali Restcamp was een luxe na 3 dagen in de bush bush. Warme douches en wc's met een bril die je door kan spoelen!! Na een beetje vreemd menu van spaghetti-potatoe pie (laag spaghetti-laag gehaktballen-laag aardappels-laag kaas) was het tijd voor de extra attractie van het camp: de waterhole...
De waterhole ligt op 5 minuutjes buiten het kamp en bestaat uit een plas water met rotsen eromheen en enorme rode lampen die het water beschijnen. Na zonsondergang komen dieren uit het park naar het water om te drinken.
Na het eten ben ik dus op de rotsen gaan zitten en begon Het Grote Wachten... Gelukkig werd het beloond en zagen we in2,5 uur hyenas, jakhalzen, een neushoorn en als klap op de vuurpijl een kudde olifanten. Erg grappig was de doodnormale huiskat die ineens opdook en waar iedereen foto's van maakte alsof het een bedreigde diersoort was.... Na 2,5 begon ik het koud te krijgen en ben ik naar de tent gegaan.
Volgende ochtend zijn we half 6 vertrokken om het park weer uit te gaan. Onderweg gestopt voor ontbijt en nog leeuwen en wat kleiner wild gezien.
's Avonds hebben we overnacht in Cheetah Park. Cheetahs worden door veel boeren in Namibie gezien als een plaag en dus doodgeschoten. De van oorsprong Duitse familie op het park is begonnen met het opvangen van gewonde en ongewenste cheetahs nadat ze 15 jaar geleden 3 wees kittens hadden gevonden op hun boerderij.
Nadat we aankwamen werden we in een pickup truck geladen met een regenton vol dode ezel en wrattenzwijn. Toen we het hek doorreden, waren we in no-time omsingeld door 10 volwassen cheetahs, wat niet echt comfortabel voelde... Gelukkig was er genoeg vlees voor allemaal, zodat we niemand overboord hoefden te gooien!!
's Avonds na het eten in de bar beland. Met een goed doel, want de opbrengst van de bar komt ten goede aan de cheetahs. Drinking for the cheetahs dus!! En we hebben ze flink gespekt, resultaat: om 01.00 in bed, een kapotte broek voor Danny en geen druppel sterke drank meer in de bar.....
Volgende morgen gelukkig geen kater toen we op bezoek gingen bij de familie thuis. In huis hebben ze namelijk 3 tamme cheetahs, die je kan aaien en die spinnen als een huiskat (maar dan 10 x luider). Ik vond het niet zo' n geslaagd idee en ben dus maar buiten de hekken gebleven. Dat bleek echter nog een minder goed idee, aangezien ik verrast werd door een giraf die ineens opdook achter me!! Gelukkig bleek het de tamme huisgiraf te zijn! Hij was overigens wel wat opdringerig en stak zo z'n kop door het raam van de truck naar binnen, waarbij hij de Playboy van Dan uit het baggagerek trok!!!
Na het afscheid van de cheetahs en de giraf hebben we de hele dag door de bergen gereden. Schitterend landschap, maar zoveel stof........ En dus echt overal stof: in je oren, in je schoenen, in je haar, in je camera.... Gelukkig maakte het uitzicht veel goed, al had Barbara (de truck) het wel zwaar in de bergen!! Uiteindelijk bereikten we de Atlantische kust, wat dus betekent dat we nu echt Afrika doorkruist hebben van kust tot kust!
's Avonds bushcamp zonder bush... wat betekende kamperen in een maanlandschap waar de temperatuur daalde tot het vriespunt. Mijn extra deken hielp zelfs niet meer en ik heb met alle kleren die ik kon vinden aan geslapen.. Kou+slechte maaltijd+slaaptekort = chagrijnige Es.
Volgende dag wederom een stoffige lange rit door de bergen, op weg naar de Skeleton Coast. ' Ochtends eerst een bezoekje gebracht aan Cape Cross Seal Colony, wat helemaal geweldig was: meer dan 100.000 zeehonden bij elkaar op een rots! Helaas betekent 100.000 zeehonden ook een heleboel zeehondenpoep en stonk het echt een uur in de wind!!
Na dit stinkende bezoekje zijn we doorgereden naar de Spitzkoppe, een rotsformatie in het midden van Namibie. Schitterende omgeving, maar wederom kamperen zonder voorzieningen.. Toen Will een ratelslang ontdekte in ons zelf-gegraven toiletgat had ik het wel even gehad. En ik had ook nog corvee... gelukkig viel de pasta goed in de smaak.
Ondertussen probeerden de mannen onze wereldontvanger aan de praat te krijgen, zodat we 's avonds naar Engeland-Amerika konden luisteren. Tevergeefts, zo ver van de bewoonde wereld was er simpelweg geen ontvangst. Gelukkig kwamen de Smelly Boys (Jonge Mark, Will en Dan) op hun klim naar de top van de berg een parkwachter tegen die hen een lift aanbood naar een nabijgelegen huis... met tv! Zo kwam het dus dat we met 17 mensen in een pick-up truck voor 8 personen zaten geprakt en de wedstrijd hebben gekeken in een huiskamer/bar met een oude tv op een boomstronk. De uitslag was 1-1, wat goed is aangezien we zowel Engelsen als Amerikanen in de truck hebben!
's Morgens eieren gebakken voor 26 man op een houtvuur, begin het bush koken al aardig onder de knie te krijgen, denkerover mijn elektrische fornuis thuis in te ruilen!! Daarna op weg naar Swakupmund IN DE BEWOONDE WERELD!
Hier zijn we nu nog, vanavond de laatste nacht en het bevalt hier prima. Eindelijk weer een bed, een douche (alhoewel ik me na 30 minuten douchen nog steeds behoorlijk vies voelde: moest 3 x m'n haar wassen om de dreadlocks eruit te krijgen...) en alle andere voorzieningen die thuis zo gewoon zijn!!
De eerste avond zijn we met z'n allen uit eten geweest en een geweldig restaurant. Ik had de seafood platter gedeeld met Lindsay en het was (zoals mijn vader gezegd zou hebben) alsof er een engeltje op je tong piest!! Calamari, oesters, gegratineerde mosselen, gebakken haak, kreeft, gambas..... Heerlijk heerlijk!!
Een perfect laatste avondmaal als je jezelf de dag daarna uit een vliegtuig gaat storten op 3500 meter hoogte!!! Want dat stond er op het programma voor maandag!!
En ik heb het gedaan en geen minuut spijt ervan, want het was geweldig! Ik was wonderbaarlijk relaxed, zo relaxed dat de rest van de groep dacht dat ik onder invloed was haha. Samen met Helena en Julz (die allebei hysterisch bang waren voor alleen het vliegen al) ben ik naar boven gegaan. Ik moest als laatste en het was wel even slikken om de andere twee uit te het vliegtuig te zien vallen! En het was wel eng om op de rand te moeten zitten met 3,5 km onder je, maar het ging zo snel dat je het amper realiseert.
De vrije val brengt zoveel adrenaline in je lijf, ongelofelijk maar zodra je parachute opengaat lijkt het alsof je zweeft!! Ik kon niet stoppen met grijnzen, het was zo gaaf!! De instructeur waarmee ik sprong (je hangt vastgeketend onder hem) was super en heeft alles gefilmd. Vanmiddag krijgen we de film te zien, zal erg charmant zijn want toen we eenmaal op de grond waren bleek dat ik wat snot in zijn haar had geblazen tijdens de vrij val... Erg beschamend....
Gisterenavond vroeg naar bed gegaan, de adrenaline had me een beetje uitgeput. Vandaag een rustige dag, beetje internetten en luieren en dan vanavond weer lekker uit eten en op stap in de bar in het hostel. Wat een leven he!!
Ondertussen begint het einde van de trip wel in zicht te komen, en ik wil nog helemaal niet naar huis!! De voetbalkoorts is wel volop aanwezig, dus we kijken wel uit naar Kaapstad. Maar eerst nog een paar dagen van zandduinen, heerlijk eten en daarna wijnproeven in de Kaap!
Tot zover dus weer, volgende blog waarschijnlijk vanuit een oranje gekleurd Kaapstad
Veel groeten vanuit Namibie!
Terug in de Delta!
Hallo allemaal!
We hebben Zimbabwe inmiddels verlaten en de zijn de grens met Botswana overgestoken!
De laatste dag in Zimbabwe benut om een tweede bezoek aan de Victoria Falls te brengen, maar deze keer niet zo lang, want m'n maag werkte niet echt mee.
Desondanks was het wederom zeer indrukwekkend om de watervallen te zien, ik denk dat er nog meer water was dan vorig jaar. Ik was wel beter voorbereid en kwam iets droger terug dan de vorige keer, alhoewel het nog steeds leek alsof we in een echte hollandse stortbui waren beland op het hoogste punt!
Op de terugweg kregen we nog een verassing dieons de stuipen op het lijf joeg!! Toen we naar beneden liepen zag Carol wat bewegen in de bosjes. Chad zag meteen dat het de staart van een slang was, maar kon niet onderscheiden welk soort. Helaas kwamen we daar snel achter.. het was een cobra en hij was nog boos ook, want hij stond rechtop en siste naar ons. WOAH...rennen dus!! Omdat het pad doodlopend was, moesten we er uiteindelijk toch langs, maar nadat we een paar stenen in de richting van de plek des onheils hadden gegooid dachten we dat er geen slang meer was en zijn we er snel langs gerend! Op de valreep toch nog een beetje pompende adrenaline in Vic Falls dus!!
De volgende morgen zouden we om 10 uur vertrekken richting de grens met Botswana, maar dat werd uiteindelijk 12 uur omdat er iets gerepareerd moest worden aan de truck en het enige tijd duurde (Afrikaans kwartiertje = 2 uur) om een onderdeel te leveren. Laatste lunch in Zimbabwe dus en toen op weg naar Chobe NP.
Vorig jaar hadden we twee gamedrives in Chobe per jeep en ik vond het toen al een van de mooiste parken van Afrika. Dit jaar geen gamedrive, maar een boottocht over de Chobe rivier, met bijbehorende Afrikaanse zonsondergang.
De gids vertelde ons dat hij ons alleen maar hippos kon garanderen, maar niks bleek minder waar!! Na een kleine 5 min varen zagen we een klein bootje aan de oever, met daarin mensen die duidelijk iets zagen. Toen we vroegen waar ze naar keken bleek er een luipaard in een struik langs de rivier te zitten!! Zoals jullie misschien wel weten is dat het enige dier van de Big Five wat ik nog nooit gezien heb in Afrika, dus mijn hart klopte in mijn keel!
Luipaarden zijn moeilijk te spotten en meestal zie je ze alleen in een boom. Deze vond het echter Showtime en besloot een wandeling over de oever te maken, waardoor we hem in vol ornaat konden zien! Ik was zo blij als een kind, echt geweldig!!
De boottocht kon toen al niet meer stuk, maar daarna volgden nog tientallen olifanten in het water, buffels, koedoes, hippos en krokodillen!! En een prachtige rode zonsondergang!! Perfecte middag dus!!
De campsite was aan de rand van het park en gelukkig hadden Iain en Steve al voor het eten gezorgd toen we terugkwamen, zodat we alleen de tenten nog maar hoefden op te zetten. In het donker, maar niet donker genoeg om de olifantenpoep- en voetstappen niet te zien...
Tijdens het eten hoorden we vreemde geluiden in de bosjes en bleek er een enorme mannetjes olifant op zo'n 20 meter van het kamp rond te lopen. Niet echt geruststellend als je weet dat je in een tentje moet slapen... De eigenaar van de campsite kwam langs en maakte het er niet beter op door te zeggen dat de olifanten het hek hadden gesloopt en overal op de campsite waren... We werden verzocht onze tenten zo dicht mogelijk bij de truck en het vuur te zetten, maar ik voelde me echt niet zo happy.
De Wildlife Service werd ingeschakeld om een soort luchtkanon af te schieten om ze af te schrikken, maar toch moesten we midden in de nacht weer de tenten verzetten omdat de olifanten op weg waren naar de truck. Ik voelde letterlijk de grond trillen in onze tent en heb dan ook niet meer geslapen tot we om 6 uur moesten opstaan... En ik was blij dat we veilig in de truck zaten.....
We moesten een behoorlijke afstand afleggen en daarom al om 6 uur vertrekken. Gedurende de rit voelde ik me niet echt lekker en de lunch heb ik overgeslagen. Rond 4 uur arriveerden we op onze volgende bestemming : Camp Sitatunga in Maun. Ik voelde me echt niet lekker en heb meteen een kamer geoboekt en ben in bed gekropen. Flink balen want vanmorgen zouden we de Delta in gaan voor 2 dagen en ik had besloten toch mee te gaan.
Helaas was de toiletpot vannacht weer m'n beste vriend en heb ik besloten het er niet op te wagen. Ik wil niet ziek worden op 6 uur van de bewoonde wereld... Nu ben ik dus de komende 4 dagen op de campsite in Maun, samen met Annie & Mark en Chad & XI, die ook niet helemaal fit zijn. Op aandringen van Steve ook maar even een bezoekje aan de dokter gebracht vanmorgen, die constateerde dat ik geen malaria heb (pffff) maar waarschijnlijk wel een virusje in mijn darmen. Anti-biotica gekregen en dat zou snel moeten helpen. Het is niet eens dat ik heel beroerd ben, alleen het frequente toiletbezoek (na iedere maaltijd een paar keer) is behoorlijk irritant. Hopelijk is dat dus snel over.
Verder dus een paar rustige herstel dagen, voordat we Namibie intrekken. Dat worden serieus lange reisdagen, grote afstanden door de woestijn. En veel kamperen in de middle of nowhere, dus ik moet zometeen ook nog even een extra deken gaan kopen, het is hier al om te bevriezen en in Namibie is het rond het vriespunt 's nachts!
Groetjes en geen zorgen, de dokter heeft me verzekerd dat ik binnen 3 dagenweer de oude ben!
De Rook Die Dondert....
Hallo allemaal!
Hier weer een berichtje vanuit Afrika! Deze keer vanuit Victoria Falls in Zimbabwe!
Het is hier een beetje bekend terrein voor me, omdat ik hier vorig jaar ook twee nachten ben geweest. Het doet goed om te zien dat Zimbabwe aan het opkrabbelen is, het is hier drukker dan vorig jaar, de winkels zijn een stuk beter bevoorraad en de restaurants zijn weer open! Je kan nog steeds niet met Zimbabwaans geld betalen, ze hebben hier nu officieel de Amerikaanse dollar ingevoerd, maar verder lijkt het een stuk beter te gaan!
Ik heb besloten de vier dagen hier te relaxen en de enige activiteiten die ik ga ondernemen zijn een massage, een Hig Tea met de andere meiden in het Victoria Falls Hotel en een cruise over de rivier. En wat andere hoognodige dingen zoals wasjes doen, geld regelen (er is hier maar 1 bank en pinnen is tot nu toe nog niet gelukt) en mijn blog bijwerken.
De afgelopen dagen waren druk genoeg en ik heb niet echt zin om alle adrenaline activiteiten te ondernemen (ik word echt oud geloof ik...). De jongere garde in de truck is nu aan het bungeejumpen, abseilen en paragliden. Met een kater ook nog, want gisteren zijn we flink doorgezakt in de bar op de campsite.
Waarna we bij terugkomst vannacht ook nog een militaire operatie hebben uitgevoerd, onder leiding van onze Amerikaanse officier Chad. Kleine uitleg is hierbij misschien noodzakelijk...
Sinds een dag of 10 reizen we gelijkop met een truck van een andere organisatie: ATC (African Travel Company). En die lui zijn op z'n zachtst gezegd erg aanwezig... Vooral 's nachts maken ze enorm veel herrie met zuipfestijnen rond de truck en kosten ze ons onze nachtrust. Ik wil niet zeggen dat wij heilig zijn, maar dit is echt bij de beesten af.
Het absolute dieptepunt was in Bulawayo, drie nachten geleden. We verbleven daar op de ranch van een lief oud dametje, genaamd Christine. We konden kiezen tussen een grote slaapzaal op haar zolder of kamperen. Ik sliep op de slaapzaal (kon namelijk amper bewegen na mijn paardrijdavonturen in Antelope Park..) maar heb de halve nacht wakker gelegen van de herrie. Daarbij hadden ze de hele bar geplunderd en ook nog spullen van sommige mensen uit onze groep meegenomen. De hele boel is bijna geescaleerd en arme Christine moest om 2 uur 's nachts in haar pyama uit het huis komen om ze toe te spreken. Ongelofelijk kinderachtig en onbeschoft.
Sinds die avond konden we natuurlijk maar aan 1 ding denken: WRAAK! En die hebben we genomen vannacht. Iedereen uit hun groep was redelijk vroeg uit de bar vertrokken en toen we terugkwamen om 2 uur vannacht was er niemand meer wakker. Resultaat: 10 tenten met tie-rips dichtgeritst, alle was die te drogen hing aan elkaar geknoopt en als klap op de vuurpijl hebben we ook nog een strip laxeerpillen in hun jerrycans gemikt. Vanmorgen moesten ze om 7 uur vertrekken, dus je snapt dat het niet echt gezellig was daar... Wraak is zoet !!
Gelukkig hebben we ook nog andere dingen gedaan dan met andere trucks in de clinch gelegen!! De afgelopen 4 dagen hebben we veel van Zimbabwe gezien en ik moet zeggen dat het toch mijn favoriete land in Afrika blijft.
Na een lange reisdag op woensdag kwamen we aan in Bulawayo. Onderweg hadden we een stop voor lunch en een wandeling van 2 uur in de Great Zimbabwe Ruins. Dat was erg indrukwekkend, tot zo'n 100 jaar geleden was het de rijkste stad van Afrika en het is de plek waar de beschaving hier is begonnen. Met een gids zijn we helemaal naar boven geklommen en hij had hele smakelijke verhalen over de oude gebruiken en gewoonten. Zo was het gebruikelijk om de huwelijksnacht door te brengen met een krokodil in bed...
Helaas hadden we na de wandeling wat vertraging met de truck en bestond het diner noodgedwongen uit restjes van de volgende dag omdat de winkels allemaal al gesloten waren. Niet zo erg, het enige waar iedereen naar verlangde was een bed, zodat we allemaal voor tienen in bed lagen.
De volgende dag zijn we met een groep van 10 naar Matobo National Park geweest. En ik kan niet anders zeggen dan dat dat weer een nieuw hoogtepunt tot nu toe was!'s Morgens zijn we de Matobohills opgeklommen, naar een grot met 15000 jaar oude tekeningen op de muur. Erg indrukwekkend en het uizicht was echt helemaal adembenemend (de klim naar boven ook, maar dat zal aan mijn beroerde conditie liggen).
Na een picknick lunch kwam onze gids voor de middag ons ophalen voor onze wandelsafari in het deel van het park waar het wild zat. Onze gids was echt een verhaal apart, wat een geweldige vent! Hij wist echt alles over de natuur in het park, bij iedere plant, insect of ander dier had hij een verhaal. Superinteressant!
Het belangrijkste doel was echter het spotten van de neushoorns, Matobo heeft zowel witte als zwarte neushoorns en het doel was ze zo dicht mogelijk te naderen. We zijn tot op 15 meter gekomen en dat was voor mij ook meer dan genoeg, mijn hart klopte in mijn keel!! Het zijn echt grote beesten, vooral het mannetje was enorm! Echt een belevenis om nooit te vergeten al was ik ook wel een beetje bang, je weet dat je kansloos bent als zo'n beest het op z'n heupen krijgt!
De volgende dag moesten we al om 6 uur vertrekken, voor een lange dag in de truck. Gelukkig was er een aangename break in het programma, want onderweg zijn we gestopt bij een opvangcentrum voor wilde honden. De wilde hond is een van de meest bedreigde diersoorten en daar vangen ze ze op en proberen ze ze terug in de natuur uit te zetten. Grappig om te zien dat ze heel veel Nederlandse sponsors hebben en nauw samenwerken met de Beekse Bergen!
Na de wilde honden zijn we doorgereden naar onze campsite. Dat was een beetje onbekend terrein, omdat het de eerste keer was dat een Oasis truck daar zou kamperen. Maar het pakte enorm goed uit, de campsite was super met vooral hele aardige mensen.
Minpuntje was wel dat er geen hekken stonden en aangezien het midden in Hwange National Park is, met 39.000 olifanten en het hoogste aantal luipaarden per km2, werden we vriendelijk verzocht de tenten rond het kampvuur op te zetten... En er was ook nog een aangename verassing: de kans op een gamedrive in het park. Ik vind de gamedrives helemaal geweldig en had veel over dit park gelezen en riep dus meteen JA. Samen met Helena, Chad en Xi in de jeep dus. Veel dieren gezien, olifanten, baby nijlpaarden, giraffes, een krokodil die probeerde een koedoe te grazen te nemen en de zeldzame Bat Eared Fox (vrij vertaald : vleermuis-oor vos). Zeker de moeite waard dus weer!
's Avonds heerlijk gegeten, gepofte aardappels met allerlei vulling van vis en vlees en daarna was er een zanggroep in de bar, echt heel goed en we hebben enthousiast meegedanst en getrommeld.
Helaas werd Mark die avond zo ziek dat hij met spoed naar de kliniek in het dichtstbijzijnde stadje moest, waar ze acute malaria constateerden. Hij was er echt heel erg beroerd aan toe, kon amper op z'n benen staan. Inmiddels gaat het na 2 infuzen en een heleboel pillen een klein beetje beter met hem, maar ik ben wel erg voorzichtig nu en probeer muggenbeten te voorkomen en neem trouw mijn malariapillen!
Doordat we Mark moesten ophalen in de kliniek zijn we pas laat in Vic Falls aangekomen gisteren, maar dat was niet zo erg, we hebben hier 4 nachten dus tijd genoeg.
Daarna op naar Botswana, met Chobe National Park en de Okavango Delta. Ik twijfel nog of ik weer twee nachten ga wildkamperen daar, het is een dure trip en ik heb het vorig jaar ook gedaan. Even afwachten dus!
Verder is alles nog steeds prima! Nog een kleine 5 weken te gaan, ik ben op de helft nu! De WK-koorts begint langzaam toe te slaan, er verschijnen wat vlaggen in de truck en we hebben ook al een Pool opgesteld. We zijn wel verstoken van nieuws hier, de helft van de tijd is er geen stroom en internet is ook niet overal even goed.Ik hoop dat we tv hebben als het spektakel begint!
En hopelijk is met jullie allemaal ook alles goed, bedankt voor jullie reacties op mijn verhalen, het is erg leuk om te zien dat iedereen zo meeleeft!
Groetjes uit Zimbabwe!
groeten weer
Gruwelijk moois
Hallo allemaal!
Hier weer een bericht vanuit (bijna letterlijk) het hol van de leeuw!!
Ik heb de meest wonderbaarlijke 3 dagen achterde rug in Anteloop Park! Allesklopt hier: de omgeving, het weer, de vriendelijke mensen, het eten en natuurlijk: DE LEEUWEN!!
Je kan hier een groot aantal activiteiten ondernemen, waarvan de opbrengst voor een groot deel naarALERT gaat, een organisatie voor het behoud van leeuwen inAfrika.
Ik had besloten mee te doen aan de Night Encounter (op jacht met 3 leeuwen in het donker),safari te paard ende Cub Viewing (knuffelen met welpjes).
Na een heerlijk relaxte dag gisteren overdag (uitslapen,ontbijten, zwembad, potjecricket, lunchen, beetje lezen) was het om 6 uur (het is hier rond zessen aardedonker) tijd voor de echte actie. Warm aangekleed of we naar de Noordpool gingen, werden we opgehaald door een open jeep.
Het plan was als volgt: 3 jonge leeuwinnen die leren jagen en al 6 dagen niet hadden gegeten, werden losgelaten in het park om op jacht te gaan. Wij volgden in de jeep zo goed als dat ging. We waren van te voren ingelicht dat de dames echte killers waren, met een 85% kans op een Kill. Soms duurt het uren voor ze een prooi vinden en soms gaat het enorm snel.
En snel ging het! Binnen 10 minuten na het loslaten van de leeuwinnen was het prijs. Een duiker ( = kleine gazelle) die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was en zo z'n einde tegemoed ging. Toen de leeuwinnen hem eenmaal in het vizier hadden ging het enorm snel, binnen 10 tellen hadden ze hem te pakken.
We waren gewaarschuwd dat het gruwelijk kon zijn en gruwelijk was het... Het duurde voor mijn gevoel eeuwen voordat het arme beestje echt dood was en het gegil ging echt door merg en been. Zelfs toen ze al begonnen te eten en het bloed overal spatte, bewoog hij nog. Echt gruwelijk, maar ook heel fascinerend. Gek genoeg kon ik toch fotos maken en die zijn bloederig maar goed gelukt. Sommigen in de jeep konden het minder goed aan, Julz zat te huilen achter mijn rug.
Nadat de hele duiker wasopgevroten (lekker alles, inclusief krakende botten en het hoofd)waren de dames moe en voldaan en ploften ze neer. Met veel moeite lukte het de guides ze terug in de omheining te krijgen. Na een uur waren we weer terug op de campsite, waar een grote pan soep stond te wachten, maar om begrijpelijke redenen hadden we neit zoveel honger meer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er vannacht van heb gedroomd, maar toch absoluut geen spijt, het is tenslotte de natuur en het is een goede zaak dat de leeuwen leren jagen zodat ze teruggeplaatst kunnen worden waar ze horen!
Vandaag was een wat minder geweldadige dag... Vanmorgen eerst lekker ontbeten met Engels Ontbijt (gebakken aardappels, worstjes, eitje..) en toen vervolgens mijn onbijt door elkaar laten klutsen op de rug van een paard.
Ik had mezelf vol enthousiasme opgegeven door de gemiddelden groep, maar dat bleek nog niet mee te vallen. Paardrijden over de savanne is toch net even wat anders dan op de Zeeuwse klei.... Ik denk dat ik morgen wat moeite heb met de lange dag die we in de truck moeten zitten!! Helaas had ik ook nog een paard wat niet echt in het gareel liep, ik begon achter in de rij en was uiteindelijk na anderhalf uur als eerste weer terug in de stallen!!
Maar een ervaring was het wel, vooral omdat je te paard heel dicht bij de wilde dieren kan komen. Ze zien je dan namelijk als een met het paard en voelen het niet als bedreigend. Zo waren we dus zomaar ineens op een meter of twee van 5 enorme giraffen, best een beetje intimiderend. Na anderhalf uur dus moe maar voldaan teruggekeerd!
Vanmiddag stond een ontmoeting met de jongste bewoners van Anteloop Park op het programma: 3 welpjes van 5 maanden oud! Helemaal geweldig, we konden ze aaien en met ze spelen, al hadden ze daar niet zoveel zin in! Na onze bloederige avond gisteren was het bijna niet voor te stellen dat die schattige poezebeesten straks veranderen in moordmachines!!
Op de terugweg kwamen we nog 4 olifanten tegen die een bad namen in de rivier, dat is dus hoe het er hier uitziet: je weet nooit wat je tegenkomt!
Vanavond hebben we ons laatste diner hier en morgen vertrekken we helaas om 06.00 richting Bulawayo, de tweede grootste stad van Zimbabwe. Onderweg stoppen we bij de Great Zimbabwe Ruins, de overblijfselen van de oudste stad van Afrika. We blijven daarna twee nachten in Bulawayo en gaan dan, hopelijk met de stroomtrein, naar Victoria Falls.
Gisteren was er een andere Oasis truck die de tegengestelde route volgen en volgens heb worden de komende 5 weken ook geweldig, met als hoogtepunten De Okavango Delta, Etosha National Park, en het zandboarden en skydiven in Namibie.
Ik heb besloten het in Victoria Falls netjes te houden en geen rare dingen te gaan doen. Behalve een river cruise en een high tea in het Vic Falls Hotel met Annie (we worden hier al gekscherend De Granny's genoemd door de rest die zich allemaal van bruggen gaan storten). Geen zorgen dus voor het thuisfront : Es blijft tot de skydive met beide benen op de grond!!
Verder alles helemaal goed hier, het is echt een avontuur om in slaap te vallen met het gegrom van 56 leeuwen op de achtergrond! Ik vermaak me nog steeds prima, al mis ik jullie natuurlijk wel !!
Tot snel, volgende update waarschijnlijk vanuit Victoria Falls of te wel: De Rook Die Dondert!
Groetjes Esmeralda
The Lion King
Hallo allemaal!
Korte update, later deze week een uitgebreider verslag!
We zijn vandaag aangekomen in Antelope Park, bij Gweru nog steeds in Zimbabwe. Zimbabwe is echt geweldig, ik vond het hier vorig jaar al super maar dit jaar is het nog beter. Zulke aardige mensen en zoveel te zien en te doen.
De afgelopen 2 anchten hebben we doorgebracht op een campsite buiten de hoofdstad Harare, Bird Park. Prachtig gelegen aan een meer, met allerlei wilde beesten op het terrein. Gisterenochtend stond ik oog in oog met een zebra toen ik de gordijnen van mijn chalet opendeed. Heb maar een paar keer met de deur geklepperd en toen draafde hij weg.
En ja jullie lezen het goed: chalet! Geen tent op met moment. Upgraden kost hier bijna niks en de nacht voor Bird PArk was een vreselijke nacht, langs de kant van de weg in Mozambique. Dat kwam omdat we achterliepen op schema door de lange en vermoeiende gang van zaken rond onze visa.
Achteraf was het ook maar goed dat ik een huisje had, want alle tenten waren vergeven van de mieren. Echt duizenden, alles zag er zwart van. Verder was het neit echt luxe hoor, want 2 dagen geen stroom gehad en dus ook geen licht en warm water. Wel heel aardige mensen die ons overal mee naar toe namen. Gisteren hebben we gewandeld met 2 leeuwenwelpen van 12 maanden oud. In het begin eng, maar wel heel erg leuk.
Hier daarentegen is het allemaal heel luxe. Warme douches en een zwembad. En heel veel mooie dingen om te doen. Dit park is het belangrijkse centrum voor de opvang van leeuwen, ze hebben er zo'n 70 op het moment, van klein tot groot en die stomen ze klaar om naar wild[parken over heel Afrika te gaan.
Ik heb 3 activiteiten geboekt, beetje voor mezelf en beetje voorhet goede doel (50% van de prijs gaat naar de opvang). Morgen ochtend ga ik welpjes voeren en knuffelen en overmorgen paardrijden door het park (zonder leeuwen hoor ma). Eigenlijk een safari op een paard dus. En morgenavond het klapstuk: nachtsafari met 4 leeuwen die op jacht gaan.
Die leeuwen jagen 1 x per 5 dagen en wij gaan ze volgen in een jeep. Het wordt wel een gruwelijk zicht, want ze gaan dus echt een zebra/gnoe/gezelle/buffel te grazen nemen. We zijn al gewaarschuwd dat het er niet fris uit zal zien en ik heb ook getwijfeld of ik het wel moet doen. Maar het is een eenmamlige kans en dus wil ik het niet laten lopen!
Echt heel erg spannend dus! We blijven hier 3 nachten en daarna door naar Bulawayo voor nog meer safari, waarna de doorrijden naar Victoria Falls. Ik heb besloten daar geen enge dingen te gaan doen, maar het te houden bij een high tea en een river cruise. De adrenaline komt dan wel in Namibie, we gaan allemaal de skydive doen!
Verder alles dus goed, het truckleven wordt al helemaal routine, maar daarover later meer... Vanavond gelukkig een Cook Group voor mij, na gistreren bobotie voor 24 mensen en vanmorgen 100 pannekoeken te hebben gebakken op een houtvuur!
Overmorgen zal ik meer vertellen over mijn avonturen met de leeuwen! En nogmaals excuses dat het niet lukt om fotos te plaatsen!
Groeten Esmeralda
Life on the road...
Het is inmiddels al weer een week geleden dat we zijn vertrokken van Zanzibar. Helaas, want ik had best nog wat langer willen blijven!! De laatste nacht hebben we doorgebracht in Stone Town, gegeten in Mercury's Cafe met uitzicht op het water en daarna in een wat vreemde lokale bar beland in een achterafstraatje... Gelukkig wist de rest de weg terug naar het hostel, want anders had ik waarschijnlijk nu nog door Stone Town gedwaald.
De volgende moesten we weer vroeg uit de veren, want om half 10 moesten we de boot terug naar het vaste land hebben. Ik had geleerd van de vorige keer en flink wat te eten meegenomen, zodat ik in ieder geval niet misselijk van de honger 2 uur op de boot zou zitten. En een Primatourtje voor de zekerheid!
Gelukkig ging alles goed en arriveerden we rond 12 uur in Dar El Salaam, waar Steve en Ian al op ons wachten met Barbara (korte uitleg: Barbara is Swahili voor reizen per truck en dus heet onze truck Barbara). We verbleven op dezelfde campsite in Dar, aan het strand en met zwembad. Helaas was ik in Cook Group (= corvee) dus kon ik niet al te lang daarvan genieten... Ik maakte me trouwens wel een beetje zorgen over de Cook Group, want toen we opgepikt werden lag er een enorme vis in een emmer vol ijs in de truck. En ik kan best een visje bakken, maar een snapper van bijna een meter is toch net even wat anders. Tot mijn opluchting hoefden we alleen maar de bijbehorende salades te maken en bekommerde Steve zich om de vis. Koken ging prima, tot Will een enorme meelworn ontdekte in de pasta salade, die waarschijnlijk uit een boom erin was gevallen. We hebben hem er maar uitgeplukt en wijselijk ons mond gehouden tegen de rest van de groep. De vis was overigens heerlijk!
Na het eten vroeg naar bed, want de volgende dag moesten we al om 4 uur vertrekken om de vreselijke ochtendspits in Dar te vermijden. Dat betekende dus half 4 uit bed, tent inpakken en ontbijt onderweg. Sommigen maakten van de gelegenheid gebruik om dan maar de hele nacht door te halen en niet te slapen, wat ik achteraf ook beter had kunnen doen want het was om te smoren in de tent...
Klokslag 4 uur reden we van de campsite, met slingers en ballonnen en hoedjes en al zingend ' Happy Birthday' want Lisa was jarig! Jammer genoeg strandden we al na een half uur bij de veerboot die kapot was, waardoor we 45 minuten moesten wachten met de walmen van de vismarkt rond ons... Niet fijn op de vroege morgen!!!
Na een hele lange vermoeiende reisdag (12 uur in de truck) arriveerden we eindelijk op de campsite, ergens halfverwege op weg naar de grens met Malawi. Onderweg hadden we ook een oponthoud bij een weegbrug, wat eigenlijk gewoon slapstick was... In Tanzania zijn veel wegen zo slecht dat er geen zwaar verkeer overheen mag rijden. Je wordt dan dus eerst gewogen voordat je door mag rijden. We hadden al begrepen dat een andere Oasis truck 2 dagen daar had vastgezeten en uiteindelijk 2000 dollar moest betalen om verder te mogen rijden. Ian had ons dus van te voren instructies gegeven: omdat de weegbrug niet groot genoeg is, weegt men eerst de voorkant van de truck, daarna de achterkant en het gemiddelde gewicht geldt. Gevolg: bij het oprijden van de weegbrug moesten we allemaal in het achterste deel van de truck en bij het sein van Ian moesten we allemaal zo snel mogelijk (incl. tassen en 3 enorm zware koelboxen) naar het voorste deel van de truck bewegen. Dit alles dus ook nog zonder dat de wachtpost het zou zien. Hilarisch dus, met over elkaar struikelende mensen en vallende tassen, maar gelukkig mochten we doorrijden.
De volgende dag hadden we een wat relaxtere reisdag, met twee tussenstops: eentje op een markt met houtsnijwerk (waar we allemaal achterlijk veel geld hebben uitgegeven (Danny spande de kroon: tot grote schrik van Julez kwam hij terug in de truck met twee enorme houten stoelen.. en dan te bedenken dat zij hierna nog doorreizen naar Azie en Australie...) Er was ook een levendige ruilhandel: horloges en t-shirts voor schilderijen en houtsnijwerk... Dan (een van de Dirty Boys) presteerde het zelfs om zijn vieze afgetrapte gympjes te ruilen voor een backgammon bord!!
Na deze stop was de volgende halte de befaamde kledingmarkt van Malawi! Terplekke moesten we lootjes trekken en voor 500 qatsha (3,5 dollar) een outfit kopen voor diegene die je had geloot. Ik had Mark Nussmeier (Amerikaanse Mark, alias Bubba) en ik heb hem verwend met een enorme knalroze tule jurk, te lelijk om aan te zien!
Natuurlijk moest iedereen geheimhouden voor wie hij wat gekocht had, wat nogal wat stiekem gedoe en gespeculeer opleverde...
Toen iedereen voorzien was zijn we doorgereden naar onze campsite aan Lake Malawi, die in een woord GEWELDIG was. Direct aan het meer, met een wit strand en een bar met hangmatten en ligbanken OP dat strand. Een klein eetcafeetje, volleybalnet en pooltafel! Omdat ik het een beetje had gehad met de tent, heb ik samen met Carol, Finn en Lynne een van de stenen huisjes op het terrein geboekt. Met een eigen keukentje en toilet en douche, dus dat was wel fijn. Ik voelde me toen al niet helemaal fit, met wat frequenter toiletbezoek dan normaal, dus ik was blij met mijn bedje.
Helaas was ik 's avonds echt beroerd, compleet met spugen erbij en de chili con carne op het menu hielp daar ook niet echt aan. Balen als een stekker, want de volgende dag hadden we de zogenaamde Truck Olympics met daarna de Fancy Dress Party met bijbehorend varkentje aan het spit. Vroeg naar bed dus maar!
Volgende morgen toch maar ontbeten, maar dat was na een half uur al weer in de toiletpot verdwenen... Daarna nog wel wat droge biscuitjes gegeten, tot ik er (na een prikkend gevoel op mijn tong) achterkwam, dat er een kolonie mieren in het pakje zat...
's Middags voelde ik me gelukkig al wat beter, maar omdat ik nog wel duizelig en misselijk was, heb ik de sportiviteiten maar aan me voorbij laten gaan (stel je er overigens niet teveel van voor: rennen met een ei op een lepel en kruiwagen racen is niet echt van Olympisch niveau, zeker niet als het vergezeld gaat door heel veel bier en cocktails) Gelukkig had mijn team een goede vervanger gevonden in Chris, een Zuid-Afrikaanse jongen die op de campsite stond met zijn vrienden. En was ik gepromoveerd tot fotograaf.
Na de Olympics was het voor iedereen tijd om zijn of haar kostuum aan te trekken. Ik kreeg het mijne van Danielle (de vriendin van Bubba) en ze was gelukkig er aardig geweest, al was de jurk wel afschuwelijk groen en oranje gekleurd, hij bedekte in ieder geval het grootste deel van mijn lijf, wat helaas niet voor iedereen gold.. Sommige kostuums waren echt vreselijk, de Dirty Boys waren allemaal gekleed in tijgermotiefjes van minimale afmeting en Mark Smith (alias Spanky) had de mazzel dat Lisa een knalroze pyama (jumpsuit) voor het had gevonden. Fotos volgen nog...
De kkokploeg had enorm zijn best gedaan op het eten en het was echt heerlijk: salades, vers fruit, gepofte aardappels en natuurlijk het varken aan het spit. Dat heb ik maar aan me voorbij laten gaan, vooral omdat het 's morgens vroeg nog vrolijk zelf de campsite opgehuppeld kwam...Na het eten hebben we nog nageborreld in de bar, maar iedereen was eigenlijk behoorlijk moe van de zware dag en drinken in de zon vanaf 12 uur helpt daar ook niet echt aan.
De volgende dag hadden we een heerlijke relax dag, waar ik eigenlijk niet zoveel meer heb gedaan dan ontbijten, in de hangmat hangen, lunchen, lezen, zwemmen en slapen. Gelukkig was mijn maag- en darmstelsel ook weer terug in oude staat, zodat ik 's avonds meekon naar het lokale dorpje voor een traditionele maaltijd. Pompoensoep, rijst met spinazie en kip en een dansvoorstelling van de schattige dorpskindjes als toetje. Superleuk en zo schattig, ze klommen echt helemaal bovenop ons, al waren sommigen wel erg enthousiast... Chad voelde zelfs letterlijk nattigheid toen er eentje wat al te opgewonden werd en in zijn broek plaste terwijl hij op z'n nek zat.... Na het eten nog een partijtje pool gespeeld in de bar en daarna naar bed.
Na een uur of 6 rijden ( en een tussenstop bij Nando's, die we ongeveerd overvallen hebben voor een hamburger met frietjes) zijn we gisteren aangekomen in de hoofdstad Lillongwe. De campsite is erg fijn, warme douches en een leuke bar, maar de mensen hier zijn beduidend minder aardig dan in Lake Malawi, zelfs erg opdringerig.
We blijven hier nog een extra nacht, omdat er wat gedoe is over het regelen van onze visa voor Mozambique, Ian zit momenteel weer op de ambassade en we hopen morgenochtend te kunnen vertrekken. Erg vervelend, vooral omdat Mozambique alleen maar een tussenstation is om Zimbabwe te bereiken. Daar hopen we zaterdag aan te komen, maar dat is dus nog onder voorbehoud. De groep is iets veranderd in samenstelling: Carol en Finn hebben besloten samen twee weken de truck te verlaten en in Victoria Falls weer aan te sluiten, de Duitsers Annika en Mazzu en Bubba en Danielle hebben we uitgezwaaid. Gisteren hebben 3 nieuwe meisjes zich gemeld, totaal komt dus nu op 21 personen.
Tot zover dus, jullie zijn weer een beetje bijgepraat. Alles gaat goed, op de kleine inzinking na dan. Geen Numpty meer gekregen en heb ook al een hele week niet hoeven opdrukken. De Numpty is momenteel al 2 dagen in bezit van Lynne, die haar paspoort in het lokale dorpje had laten liggen en Finn en mij had opgesloten in ons huisje (waardoor we tuinman uit het dakraam moesten roepen om ons te bevrijden). Daarvoor had Danielle hem omdat ze haar broek uit een rijdende truck liet vliegen. Tot nu toe heb ik nog geen echt stomme dingen meer gedaan, maar dat zal ongetwijfeld nog veranderen.
Op naar Zimbabwe nu, waar ik erg naar uitkijk: safari en Victoria Falls. Hopelijk gaat het raften door en zien we mooie dingen onderweg. En misschien zelfs de sprong nog wel wagen van die brug........
Groetjes vanuit Malawi!