Hallo allemaal!

Het is inmiddels al weer een week geleden dat we zijn vertrokken van Zanzibar. Helaas, want ik had best nog wat langer willen blijven!! De laatste nacht hebben we doorgebracht in Stone Town, gegeten in Mercury's Cafe met uitzicht op het water en daarna in een wat vreemde lokale bar beland in een achterafstraatje... Gelukkig wist de rest de weg terug naar het hostel, want anders had ik waarschijnlijk nu nog door Stone Town gedwaald.

De volgende moesten we weer vroeg uit de veren, want om half 10 moesten we de boot terug naar het vaste land hebben. Ik had geleerd van de vorige keer en flink wat te eten meegenomen, zodat ik in ieder geval niet misselijk van de honger 2 uur op de boot zou zitten. En een Primatourtje voor de zekerheid!

Gelukkig ging alles goed en arriveerden we rond 12 uur in Dar El Salaam, waar Steve en Ian al op ons wachten met Barbara (korte uitleg: Barbara is Swahili voor reizen per truck en dus heet onze truck Barbara). We verbleven op dezelfde campsite in Dar, aan het strand en met zwembad. Helaas was ik in Cook Group (= corvee) dus kon ik niet al te lang daarvan genieten... Ik maakte me trouwens wel een beetje zorgen over de Cook Group, want toen we opgepikt werden lag er een enorme vis in een emmer vol ijs in de truck. En ik kan best een visje bakken, maar een snapper van bijna een meter is toch net even wat anders. Tot mijn opluchting hoefden we alleen maar de bijbehorende salades te maken en bekommerde Steve zich om de vis. Koken ging prima, tot Will een enorme meelworn ontdekte in de pasta salade, die waarschijnlijk uit een boom erin was gevallen. We hebben hem er maar uitgeplukt en wijselijk ons mond gehouden tegen de rest van de groep. De vis was overigens heerlijk!

Na het eten vroeg naar bed, want de volgende dag moesten we al om 4 uur vertrekken om de vreselijke ochtendspits in Dar te vermijden. Dat betekende dus half 4 uit bed, tent inpakken en ontbijt onderweg. Sommigen maakten van de gelegenheid gebruik om dan maar de hele nacht door te halen en niet te slapen, wat ik achteraf ook beter had kunnen doen want het was om te smoren in de tent...

Klokslag 4 uur reden we van de campsite, met slingers en ballonnen en hoedjes en al zingend ' Happy Birthday' want Lisa was jarig! Jammer genoeg strandden we al na een half uur bij de veerboot die kapot was, waardoor we 45 minuten moesten wachten met de walmen van de vismarkt rond ons... Niet fijn op de vroege morgen!!!

Na een hele lange vermoeiende reisdag (12 uur in de truck) arriveerden we eindelijk op de campsite, ergens halfverwege op weg naar de grens met Malawi. Onderweg hadden we ook een oponthoud bij een weegbrug, wat eigenlijk gewoon slapstick was... In Tanzania zijn veel wegen zo slecht dat er geen zwaar verkeer overheen mag rijden. Je wordt dan dus eerst gewogen voordat je door mag rijden. We hadden al begrepen dat een andere Oasis truck 2 dagen daar had vastgezeten en uiteindelijk 2000 dollar moest betalen om verder te mogen rijden. Ian had ons dus van te voren instructies gegeven: omdat de weegbrug niet groot genoeg is, weegt men eerst de voorkant van de truck, daarna de achterkant en het gemiddelde gewicht geldt. Gevolg: bij het oprijden van de weegbrug moesten we allemaal in het achterste deel van de truck en bij het sein van Ian moesten we allemaal zo snel mogelijk (incl. tassen en 3 enorm zware koelboxen) naar het voorste deel van de truck bewegen. Dit alles dus ook nog zonder dat de wachtpost het zou zien. Hilarisch dus, met over elkaar struikelende mensen en vallende tassen, maar gelukkig mochten we doorrijden.

De volgende dag hadden we een wat relaxtere reisdag, met twee tussenstops: eentje op een markt met houtsnijwerk (waar we allemaal achterlijk veel geld hebben uitgegeven (Danny spande de kroon: tot grote schrik van Julez kwam hij terug in de truck met twee enorme houten stoelen.. en dan te bedenken dat zij hierna nog doorreizen naar Azie en Australie...) Er was ook een levendige ruilhandel: horloges en t-shirts voor schilderijen en houtsnijwerk... Dan (een van de Dirty Boys) presteerde het zelfs om zijn vieze afgetrapte gympjes te ruilen voor een backgammon bord!!

Na deze stop was de volgende halte de befaamde kledingmarkt van Malawi! Terplekke moesten we lootjes trekken en voor 500 qatsha (3,5 dollar) een outfit kopen voor diegene die je had geloot. Ik had Mark Nussmeier (Amerikaanse Mark, alias Bubba) en ik heb hem verwend met een enorme knalroze tule jurk, te lelijk om aan te zien!
Natuurlijk moest iedereen geheimhouden voor wie hij wat gekocht had, wat nogal wat stiekem gedoe en gespeculeer opleverde...

Toen iedereen voorzien was zijn we doorgereden naar onze campsite aan Lake Malawi, die in een woord GEWELDIG was. Direct aan het meer, met een wit strand en een bar met hangmatten en ligbanken OP dat strand. Een klein eetcafeetje, volleybalnet en pooltafel! Omdat ik het een beetje had gehad met de tent, heb ik samen met Carol, Finn en Lynne een van de stenen huisjes op het terrein geboekt. Met een eigen keukentje en toilet en douche, dus dat was wel fijn. Ik voelde me toen al niet helemaal fit, met wat frequenter toiletbezoek dan normaal, dus ik was blij met mijn bedje.

Helaas was ik 's avonds echt beroerd, compleet met spugen erbij en de chili con carne op het menu hielp daar ook niet echt aan. Balen als een stekker, want de volgende dag hadden we de zogenaamde Truck Olympics met daarna de Fancy Dress Party met bijbehorend varkentje aan het spit. Vroeg naar bed dus maar!

Volgende morgen toch maar ontbeten, maar dat was na een half uur al weer in de toiletpot verdwenen... Daarna nog wel wat droge biscuitjes gegeten, tot ik er (na een prikkend gevoel op mijn tong) achterkwam, dat er een kolonie mieren in het pakje zat...

's Middags voelde ik me gelukkig al wat beter, maar omdat ik nog wel duizelig en misselijk was, heb ik de sportiviteiten maar aan me voorbij laten gaan (stel je er overigens niet teveel van voor: rennen met een ei op een lepel en kruiwagen racen is niet echt van Olympisch niveau, zeker niet als het vergezeld gaat door heel veel bier en cocktails) Gelukkig had mijn team een goede vervanger gevonden in Chris, een Zuid-Afrikaanse jongen die op de campsite stond met zijn vrienden. En was ik gepromoveerd tot fotograaf.

Na de Olympics was het voor iedereen tijd om zijn of haar kostuum aan te trekken. Ik kreeg het mijne van Danielle (de vriendin van Bubba) en ze was gelukkig er aardig geweest, al was de jurk wel afschuwelijk groen en oranje gekleurd, hij bedekte in ieder geval het grootste deel van mijn lijf, wat helaas niet voor iedereen gold.. Sommige kostuums waren echt vreselijk, de Dirty Boys waren allemaal gekleed in tijgermotiefjes van minimale afmeting en Mark Smith (alias Spanky) had de mazzel dat Lisa een knalroze pyama (jumpsuit) voor het had gevonden. Fotos volgen nog...

De kkokploeg had enorm zijn best gedaan op het eten en het was echt heerlijk: salades, vers fruit, gepofte aardappels en natuurlijk het varken aan het spit. Dat heb ik maar aan me voorbij laten gaan, vooral omdat het 's morgens vroeg nog vrolijk zelf de campsite opgehuppeld kwam...Na het eten hebben we nog nageborreld in de bar, maar iedereen was eigenlijk behoorlijk moe van de zware dag en drinken in de zon vanaf 12 uur helpt daar ook niet echt aan.

De volgende dag hadden we een heerlijke relax dag, waar ik eigenlijk niet zoveel meer heb gedaan dan ontbijten, in de hangmat hangen, lunchen, lezen, zwemmen en slapen. Gelukkig was mijn maag- en darmstelsel ook weer terug in oude staat, zodat ik 's avonds meekon naar het lokale dorpje voor een traditionele maaltijd. Pompoensoep, rijst met spinazie en kip en een dansvoorstelling van de schattige dorpskindjes als toetje. Superleuk en zo schattig, ze klommen echt helemaal bovenop ons, al waren sommigen wel erg enthousiast... Chad voelde zelfs letterlijk nattigheid toen er eentje wat al te opgewonden werd en in zijn broek plaste terwijl hij op z'n nek zat.... Na het eten nog een partijtje pool gespeeld in de bar en daarna naar bed.

Na een uur of 6 rijden ( en een tussenstop bij Nando's, die we ongeveerd overvallen hebben voor een hamburger met frietjes) zijn we gisteren aangekomen in de hoofdstad Lillongwe. De campsite is erg fijn, warme douches en een leuke bar, maar de mensen hier zijn beduidend minder aardig dan in Lake Malawi, zelfs erg opdringerig.

We blijven hier nog een extra nacht, omdat er wat gedoe is over het regelen van onze visa voor Mozambique, Ian zit momenteel weer op de ambassade en we hopen morgenochtend te kunnen vertrekken. Erg vervelend, vooral omdat Mozambique alleen maar een tussenstation is om Zimbabwe te bereiken. Daar hopen we zaterdag aan te komen, maar dat is dus nog onder voorbehoud. De groep is iets veranderd in samenstelling: Carol en Finn hebben besloten samen twee weken de truck te verlaten en in Victoria Falls weer aan te sluiten, de Duitsers Annika en Mazzu en Bubba en Danielle hebben we uitgezwaaid. Gisteren hebben 3 nieuwe meisjes zich gemeld, totaal komt dus nu op 21 personen.

Tot zover dus, jullie zijn weer een beetje bijgepraat. Alles gaat goed, op de kleine inzinking na dan. Geen Numpty meer gekregen en heb ook al een hele week niet hoeven opdrukken. De Numpty is momenteel al 2 dagen in bezit van Lynne, die haar paspoort in het lokale dorpje had laten liggen en Finn en mij had opgesloten in ons huisje (waardoor we tuinman uit het dakraam moesten roepen om ons te bevrijden). Daarvoor had Danielle hem omdat ze haar broek uit een rijdende truck liet vliegen. Tot nu toe heb ik nog geen echt stomme dingen meer gedaan, maar dat zal ongetwijfeld nog veranderen.

Op naar Zimbabwe nu, waar ik erg naar uitkijk: safari en Victoria Falls. Hopelijk gaat het raften door en zien we mooie dingen onderweg. En misschien zelfs de sprong nog wel wagen van die brug........

Groetjes vanuit Malawi!