Hallo allemaal!

De laatste blog is alweer een tijdje geleden, maar ik ben eindelijk weer boven Jan en terug in de bewoonde wereld!

Nadat de meeste van mijn reisgenoten de Okavango Delta ingetrokken waren, heb ik op de campsite weinig anders gedaan dan slapen, slapen en nog eens slapen. Het was erg duur om te upgraden naar een kamer, maar ik heb het er dubbel en dwars uitgehaald. Ben een paar dagen nog flink beroerd geweest en op de laatste dag toch maar even terug naar de dokter gegaan, die bevestigde wat we eerst al vermoeden: malaria.

Ondanks de pillen, de DEET en de klamboe, is er blijkbaar toch een mug in geslaagd me te besmetten. Ik had wel meteen al een cocktail gekregen die ook voor malaria helpt en gelukkig was ik weer redelijk de oude toen we verder moesten reizen, want het is geen lolletje om ziek in de truck te hobbelen.

Na Maun hadden we nog 1 nacht in Botswana te gaan: een bushcamp (dus zonder elektriciteit, water, toilet of enige andere ' luxe'). De locatie was wel prachtig: de Tsodilo Hills, de plek in Botswana waar nog bosjesmannen leven. We kampeerden aan de voet van de heuvels enhebben met een bosjesman als gids een wandeling gemaakt, wat erg indrukwekkend was.

Toen we terugkwamen bleken we bezoek te hebben gehad van een kudde koeien, die ons wasgoed van de lijn hadden getrokken en een gat in Malcolm's slippers hadden gevroten!!

Na een maaltijd van spaghetti bolognese maar in de slaapzak gekropen, was nog steeds moe en de meesten gingen vroeg naar bed.

De volgende dag zijn we de grens overgestoken met Namibie. De grensovergang was een peuleschilletje in vergelijking met de vorige, we zijn nu echt weer terug in de westerse wereld waar alles georganiseerd is en (bijna) vlekkeloos verloopt. De Numpty werd daar ook meteen vergeven, omdat Lindsay prompt niet meer wist dat ze uit Engeland kwam toen de dame acher de desk vroeg welke nationaliteit ze had....

Namibie is een oude duitse kolonie en dat zie je in alles terug. Duitse orde en ....... Duitse bakkerijen!!! Wat betekende dat we op de eerste de beste stop over de grens een Konditorei hebben geplunderd en de beste Apfelstrudel en Kaiserbrotchen hebben gegeten!!

Daarna moesten we boodschappen doen voor de komende dagen, ik had corvee met Mark en Julia. Omdat we weer een aantal bushcamps met koken op houtvuur voor de boeg hadden, besloten we het maar makkelijk te houden: pasta met kaassaus en knoflookbrood.

Julia, die voor de reis zich blijkbaar niet echt had verdiept in de cultuur van de landen waar we reizen, kreeg de schrik van haar leven toen we in de rij voor de kassa tussen de Himba vrouwen belanden. Voor diegenen die nooit naar ' Groeten uit de rimboe' hebben gekeken (waar een Haagse familie in Namibie werd gedropt): de Himba is een stam in Namibie, met vrouwen die zichzelf rood verven met klei, nooit douchen en rondlopen in blote borsten.

Julia was in zware shock, maar ja stel je voor: in de rij bij Albert Heijn tussen de topless vrouwen die niet eens weten wat een douche is.... Beetje vreemd was het dus wel!!

Na de boodschappen hadden we nog een flinke afstand af te leggen tot onze eindbestemming: een plek onder een enorme baobab boom van 1000 jaar oud. Mooie boom, maar een toilet was meer welkom geweest. En dan bedoel ik meer dan het gat in de grond met een zaklamp en een schep... Bushcamp is niet erg voor een nachtje, maar na twee nachten achter elkaar begin je toch naar een kraan met water te verlangen. En naar een bed op poten, zonder stenen onder je matras!

Na dus wederom een nacht met vreemde geluiden zijn we op weg gegaan naar Etosha, het grootste en bekendste wildpark van Namibie. Rond een uur of 10 reden we de hekken binnen. De naam van het park betekent ' Grote Witte Vlakte' en als je bedenkt dat het bijna 23.000 km2 beslaat, dekt dat de lading wel. Het was dan ook erg moeilijk wild te spotten, al zagen we tot aan de lunch wel 50 giraffes.

Na de lunch gingen we op weg naar ons kamp, in het hart van het park. De parkwachters zijn hier erg streng en als je niet voor 17.30 uur binnen de hekken bent, gaat de boel op slot en moet je een boete betalen om nog binnen te komen.

Natuurlijk zagen we op de valreep, rond 17 uur drie vrouwtjesleeuwen die een kudde zebras beslopen. Helaas begon de tijd te dringen en hebben we het eind van de besluiping niet kunnen zien (we moesten racen en reden uiteindelijk om 17.28 te hekken binnen).

Het Halali Restcamp was een luxe na 3 dagen in de bush bush. Warme douches en wc's met een bril die je door kan spoelen!! Na een beetje vreemd menu van spaghetti-potatoe pie (laag spaghetti-laag gehaktballen-laag aardappels-laag kaas) was het tijd voor de extra attractie van het camp: de waterhole...

De waterhole ligt op 5 minuutjes buiten het kamp en bestaat uit een plas water met rotsen eromheen en enorme rode lampen die het water beschijnen. Na zonsondergang komen dieren uit het park naar het water om te drinken.

Na het eten ben ik dus op de rotsen gaan zitten en begon Het Grote Wachten... Gelukkig werd het beloond en zagen we in2,5 uur hyenas, jakhalzen, een neushoorn en als klap op de vuurpijl een kudde olifanten. Erg grappig was de doodnormale huiskat die ineens opdook en waar iedereen foto's van maakte alsof het een bedreigde diersoort was.... Na 2,5 begon ik het koud te krijgen en ben ik naar de tent gegaan.

Volgende ochtend zijn we half 6 vertrokken om het park weer uit te gaan. Onderweg gestopt voor ontbijt en nog leeuwen en wat kleiner wild gezien.

's Avonds hebben we overnacht in Cheetah Park. Cheetahs worden door veel boeren in Namibie gezien als een plaag en dus doodgeschoten. De van oorsprong Duitse familie op het park is begonnen met het opvangen van gewonde en ongewenste cheetahs nadat ze 15 jaar geleden 3 wees kittens hadden gevonden op hun boerderij.

Nadat we aankwamen werden we in een pickup truck geladen met een regenton vol dode ezel en wrattenzwijn. Toen we het hek doorreden, waren we in no-time omsingeld door 10 volwassen cheetahs, wat niet echt comfortabel voelde... Gelukkig was er genoeg vlees voor allemaal, zodat we niemand overboord hoefden te gooien!!

's Avonds na het eten in de bar beland. Met een goed doel, want de opbrengst van de bar komt ten goede aan de cheetahs. Drinking for the cheetahs dus!! En we hebben ze flink gespekt, resultaat: om 01.00 in bed, een kapotte broek voor Danny en geen druppel sterke drank meer in de bar.....

Volgende morgen gelukkig geen kater toen we op bezoek gingen bij de familie thuis. In huis hebben ze namelijk 3 tamme cheetahs, die je kan aaien en die spinnen als een huiskat (maar dan 10 x luider). Ik vond het niet zo' n geslaagd idee en ben dus maar buiten de hekken gebleven. Dat bleek echter nog een minder goed idee, aangezien ik verrast werd door een giraf die ineens opdook achter me!! Gelukkig bleek het de tamme huisgiraf te zijn! Hij was overigens wel wat opdringerig en stak zo z'n kop door het raam van de truck naar binnen, waarbij hij de Playboy van Dan uit het baggagerek trok!!!

Na het afscheid van de cheetahs en de giraf hebben we de hele dag door de bergen gereden. Schitterend landschap, maar zoveel stof........ En dus echt overal stof: in je oren, in je schoenen, in je haar, in je camera.... Gelukkig maakte het uitzicht veel goed, al had Barbara (de truck) het wel zwaar in de bergen!! Uiteindelijk bereikten we de Atlantische kust, wat dus betekent dat we nu echt Afrika doorkruist hebben van kust tot kust!

's Avonds bushcamp zonder bush... wat betekende kamperen in een maanlandschap waar de temperatuur daalde tot het vriespunt. Mijn extra deken hielp zelfs niet meer en ik heb met alle kleren die ik kon vinden aan geslapen.. Kou+slechte maaltijd+slaaptekort = chagrijnige Es.

Volgende dag wederom een stoffige lange rit door de bergen, op weg naar de Skeleton Coast. ' Ochtends eerst een bezoekje gebracht aan Cape Cross Seal Colony, wat helemaal geweldig was: meer dan 100.000 zeehonden bij elkaar op een rots! Helaas betekent 100.000 zeehonden ook een heleboel zeehondenpoep en stonk het echt een uur in de wind!!

Na dit stinkende bezoekje zijn we doorgereden naar de Spitzkoppe, een rotsformatie in het midden van Namibie. Schitterende omgeving, maar wederom kamperen zonder voorzieningen.. Toen Will een ratelslang ontdekte in ons zelf-gegraven toiletgat had ik het wel even gehad. En ik had ook nog corvee... gelukkig viel de pasta goed in de smaak.

Ondertussen probeerden de mannen onze wereldontvanger aan de praat te krijgen, zodat we 's avonds naar Engeland-Amerika konden luisteren. Tevergeefts, zo ver van de bewoonde wereld was er simpelweg geen ontvangst. Gelukkig kwamen de Smelly Boys (Jonge Mark, Will en Dan) op hun klim naar de top van de berg een parkwachter tegen die hen een lift aanbood naar een nabijgelegen huis... met tv! Zo kwam het dus dat we met 17 mensen in een pick-up truck voor 8 personen zaten geprakt en de wedstrijd hebben gekeken in een huiskamer/bar met een oude tv op een boomstronk. De uitslag was 1-1, wat goed is aangezien we zowel Engelsen als Amerikanen in de truck hebben!

's Morgens eieren gebakken voor 26 man op een houtvuur, begin het bush koken al aardig onder de knie te krijgen, denkerover mijn elektrische fornuis thuis in te ruilen!! Daarna op weg naar Swakupmund IN DE BEWOONDE WERELD!

Hier zijn we nu nog, vanavond de laatste nacht en het bevalt hier prima. Eindelijk weer een bed, een douche (alhoewel ik me na 30 minuten douchen nog steeds behoorlijk vies voelde: moest 3 x m'n haar wassen om de dreadlocks eruit te krijgen...) en alle andere voorzieningen die thuis zo gewoon zijn!!

De eerste avond zijn we met z'n allen uit eten geweest en een geweldig restaurant. Ik had de seafood platter gedeeld met Lindsay en het was (zoals mijn vader gezegd zou hebben) alsof er een engeltje op je tong piest!! Calamari, oesters, gegratineerde mosselen, gebakken haak, kreeft, gambas..... Heerlijk heerlijk!!

Een perfect laatste avondmaal als je jezelf de dag daarna uit een vliegtuig gaat storten op 3500 meter hoogte!!! Want dat stond er op het programma voor maandag!!

En ik heb het gedaan en geen minuut spijt ervan, want het was geweldig! Ik was wonderbaarlijk relaxed, zo relaxed dat de rest van de groep dacht dat ik onder invloed was haha. Samen met Helena en Julz (die allebei hysterisch bang waren voor alleen het vliegen al) ben ik naar boven gegaan. Ik moest als laatste en het was wel even slikken om de andere twee uit te het vliegtuig te zien vallen! En het was wel eng om op de rand te moeten zitten met 3,5 km onder je, maar het ging zo snel dat je het amper realiseert.

De vrije val brengt zoveel adrenaline in je lijf, ongelofelijk maar zodra je parachute opengaat lijkt het alsof je zweeft!! Ik kon niet stoppen met grijnzen, het was zo gaaf!! De instructeur waarmee ik sprong (je hangt vastgeketend onder hem) was super en heeft alles gefilmd. Vanmiddag krijgen we de film te zien, zal erg charmant zijn want toen we eenmaal op de grond waren bleek dat ik wat snot in zijn haar had geblazen tijdens de vrij val... Erg beschamend....

Gisterenavond vroeg naar bed gegaan, de adrenaline had me een beetje uitgeput. Vandaag een rustige dag, beetje internetten en luieren en dan vanavond weer lekker uit eten en op stap in de bar in het hostel. Wat een leven he!!

Ondertussen begint het einde van de trip wel in zicht te komen, en ik wil nog helemaal niet naar huis!! De voetbalkoorts is wel volop aanwezig, dus we kijken wel uit naar Kaapstad. Maar eerst nog een paar dagen van zandduinen, heerlijk eten en daarna wijnproeven in de Kaap!

Tot zover dus weer, volgende blog waarschijnlijk vanuit een oranje gekleurd Kaapstad
Veel groeten vanuit Namibie!